Zywię wdzięczność do zespołu Kispál és a Borz bo to dzięki nim Chłopak nauczył się czytać. A było to tak.

W samochodzie Chłopak już od paru lat odgrywa rolę DJa i wybiera kasety, których słychamy. Jedną z kaset, która trafiła mu w ręce była właśnie kaseta Kispála. W odróżnieniu od innych kaset do tej załączony był arkusik papieru z tekstami piosenek. Przez dłuższy okres gdy tylko gdzieć jechaliśmy grał nam Kispál a Chłopak siedział wpatrzony w papierek śledząc teksty. I tak, sami nie spostrzegliśmy kiedy, nauczył się czytać po węgierski. Polski przyszedł potem już poniekąd automatycznie bez większych wysiłków z niczyjej strony.

Zespół ma dziewiętnaście lat. Powstał jako grupa alternatywna w latach 80-tych. Kispál ma niezwykłą zdolność do urzekania sobą szesnastolatków a także utrzymywania fascynacji tych, którzy zespół raz polubili i na koncercie widziało się zarówno nastroszone łebki teenagerów w niezgodzie ze światem, miękkie włosy ślicznych siedemnastolatek jak i łysych i siwych. Zauważyłem też kobietą, która – przysięgam! – wyglądała na sędzinę.

Kispál gra gitarowego rocka. Jego skład podstawowy to gitara, gitara basowa oraz perkusja. Obecnie wystąpują także z drugą gitarą a także syntezatorem, co wzbogaca ich brzmienie ale nie zmienia charakteru muzyki. Wyznam, że Kispála lubię nie tylko za ich talenty pedagogiczne, które przejawili w stosunku do Chłopaka. Odróżniali się zawsze od innych grup autentycznością zachowania na scenie oraz tekstami opisującymi rzeczywistość węgierskiej młodzieży. Nie ma w nich buntu, ideologii, nie ma pozy, jest za to świat balang, mniejszych lub większych (częściej mniejszych) problemów młodych ludzi, często pojawia się niepornograficzny seks. Cudzoziemiec nie znający węgierskiego nie zrozumiałby zapewne popularności zespołu bo muzyka sama w sobie nie powala, dopiero z tekstami nabiera pełnej siły przebicia.

Koncert odbywał się na otwartej scenie koło Petőfi Csarnok (Sali Petőfiego), tak zwanej PeCsy, mieszczącej się w Városliget czyli, jak to nazywam, Lasku Miejskim. W weekendy jest tam niezły pchi targ więc zbilżając się do miejsca koncertu Chłopak dopytywał się czy faktycznie koncert odbędzie na pchlim targu. Przyszliśmy w sam raz na pięc minut przed początkiem i tak udało nam się ominąć zespoły wprowadzające. Za bilet musiałem płacić tylko ja, Chłopak wszedł bezpłatnie. Miłe to było zwłaszcza w kontekście koncertu Mobiego parę lat temu, na który się z Chłopakiem wybraliśmy ale nie weszliśmy, bo w kasie sobie zażyczyli, żebym dla trzyipółlatka też kupił bilet za jakieć czterdzieści dolarów: na to mnie nie stać.

Chłopak siedział cały czas mi na barana i gdy tylko rozpoznał jakiś numer to mi krzyczał do ucha – było głośno: to też mamy na kasecie! Wytrzymał dwie godziny do końca, mimo, że było to dla niego raczej późno (w domu byliśmy o jedenastej wieczorem). Wytłumaczyłem mu na czym polega granie na bis, w ramach którego Kispál wykonał bez ociągania się trzy piosenki. Po koncercie kupiliśmy obważanka, którego połowę Chłopak zjadł siedząc sobie na ławce w parku. Bardzo mu się ten nocny piknik podobał. Z koncertu też był zadowolony. Rośnie nam nowe pokolenie fanów zespołu.