Bardzo proszę osoby nielubiące kryminały Marka Krajewskiego i opuszczenie bloga. Tak, teraz. Proszę sobie iść poczytać chwilowo inne, lepsze blogi, np. Moje wypieki czy Kominka. Wszyscy już wyszli? To zaczynam.

Dziś będzie o węgierskim Marku Krajewskim, który nazywa się Vilmos Kondor. Jest autorem kryminalnej trylogii dziejącej się w wojennym Budapeszcie. Dotąd przeczytałem sobie Bűnos Budapest czyli właśnie Grzeszny Budapeszt (pozostałe książki to Budapest Noir i Budapesti kém – Budapeszteński szpieg) i polecam.

Polecam nie tylko do przeczytania osobom znającym węgierski ale także
wydawnictwom do przetłumaczenia. Książka poza swoim urokiem jest warta
uwagi także dlatego, że pojawia się w niej wątek polski.

Jest wrzesień 1939 roku. Komitet polski działający w Budapeszcie organizuje transport morfiny i kokainy dla walczącej polskiej armii. Transport zostaje wysłany a po wkroczeniu Rosjan 17 września zawrócony – i ginie. Emerytowany detektyw Sándor Nemes zostaje wynajęty do wyjaśnienia jego losu.

Więcej na temat akcji książki nie piszę, sami podenerwujcie się czytając. Poza wątkiem kryminalnym można jednak, zupełnie autonomicznie, podelektowć się i tłem wydarzeń, opisanym z pieczołowitością i znajomością ówczesnych realiów godną Krajewskiego. Budapeszt ożywa przed nami, dowiadujemy się, którędy jeździły tramwaje, jak wyglądała konferencja prasowa w gmachu policji, co podawano w – tak – barze mlecznym, w jakie gry karciane grano i, co mnie szczególnie zainteresowało, jaka była atmosfera polityczna. Świetnie czyta się o rosnących wpływach skrajnej prawicy, analogie nasuwają się same.

W odróżnieniu od Krajewskiego mało jest tutaj kobiet o wąskich biodrach i kołyszących się ciężkich piersiach bo Nemes to jednak już emeryt w dodatku z bolącym kolanem.

Autor ma niestety na sumieniu jeden grzech. Podjął się za wątek polski a robi błędy w polskich imionach. Pisze Wytold zamiast Witolda (str. 7) oraz Jozef zamiast Józefa (str. 28). Błąd w sumie jednak niewielki na szczęście do poprawienia w następnych wydaniach czy tłumaczeniu.

A może by tak kiedyś Nemes w jakiejś następnej książce natknął się na Eberhadta Mocka czy też Edwarda Popielskiego? Na pewno dobrze by się im współpracowało.