W sobotę uczestniczyliśmy w spotkaniu poprzedszkolnym. Termin dziwny, wiem, tak jak i sama rzecz. Chodzi mianowicie o coś w rodzaju spotkania maturzystów z rocznika XXXX tyle, że w odniesieniu do "absolwentów" naszego przedszkola, którzy je "ukończyli" w czerwcu tego roku.

Już raz wcześniej odbyła się zaimprowizowana wspólna kolacja zainteresowanych rodziców, których przyszła coś z połowa. Tym razem spotkanie było zarówno dla dzieci jak i rodziców. Miejsce miało w domu zabaw w centrum handlowym. Przyszli rodzice, dzieci – grubo ponad połowa grupy – i przedszkolanki. Dzieci szalały, rodzice gadali sobie, zrobiliśmy sobie zdjęcia grupowe a także spisaliśmy adresy e-mailowe (zobowiązałem się, że je spiszę i roześlę a teraz mi się nie chce!).

Nie bardzo mogę pojąć tego naszego spotkania. Ci, co przyszli zrobili to bardzo chętnie, pojawiły się nawet przedszkolanki, dla których przedszkole to przecież praca a jednak chciało im się. Ludzie z entuzjazmem wspisywali swoje adresy e-mailowe na listę i mówili jak chętnie wzięliby udział w wycieczce rowerowej, której pomysł rzuciłem.

Przecież nie jest tak, że oni nie mają co robić. Przecież dzieci mają już swoich nowych kolegów i koleżanki ze szkoły. Więc skąd to zainteresowanie spotykaniem się? Fajna była nasza grupa i świetnie mieliśmy przedszkolanki, no ale żeby aż tak?

A może jest tak, że rodziny są małe a więzi rodzinne słabe, z powodu pracy nikt nie ma czasu na spotkania z innymi i jedyne co zostaje to kontakty towarzystkie dzięki dzieciom? Dziwne wytłumaczenie ale nic innego mi nie przychodzi do głowy.

Ciekawą rzecz opowiedziała mi koleżanka. Pracuje w szpitalu, niedawno przyjęli tam pacjentkę na oddział. Z powodu dużej ilości pacjentów przenieśli ją z jednej sali do drugiej bo trzeba było jakoś rozdzielić daną liczbę mężczyzn i kobiet na istniejące sale, co się jej nie spodobało. Okazało się wtedy, że jest krewną jakiegoś posła do parlamentu. Interweniował on w parlamentarnej komisji zdrowia, skąd zadzwonili do dyrektora szpitala, który zadzwonił do ordynatorki oddziału, która powiedziała to mojej koleżance. Przy tym nie wiadomo, o którego posła chodzi, bo po drodze jego nazwisko zniknęło i interwencja zrobiła się dość kafkowska, po prostu "z góry". Koleżanka sfrustrowana i wściekła: pacjentki nie będzie przecież traktować ani lepiej ani gorzej z powodu tej interwencji, a chorych przenosić czasami muszą, tym bardziej, że w ramach reformy służby zdrowia (popieranej przez parlament) odebrano ich oddziałowi ileś tam łóżek.

Ciekawe jest tu parę rzeczy. Po pierwsze ta anonimowość. Ta gnida z parlamentu, takie słowa cisną mi się same na klawiaturę, gdy sobie o tym człowieku myślę, miał czelność protegować swoją krewną ale nie miał już odwagi zrobić tego sam ale zamiast tego uruchomił poprzez swoją sekretarkę szereg pośredników. Po drugie, to spolegliwość: wszyscy karnie przekazali wiadomość do samego dołu i nikt nie powiedział dzwoniącej osobie, że ma ze swoim telefonem pójść sobie do ….. (odpowiednio dobrane niecenzuralne słowa). 

A ja sam opowiadając tę krótką historyjkę nie podaję żadnych nazw ani nazwisk, bo z pewnością nikt nie chciałby, żeby ta sprawa została upubliczniona. Tak sobie nam tutaj kraj funkcjonuje. Tak nam tutaj sobie gnije.