Niedawno spotkaliśmy się z Farkasem. Natychmiast zauważyliśmy, że schudł bardzo, potem się okazało, że przestał też palić. Spytałem go o to i powiedział mi nieco dla mnie zaskakującą rzecz. Otóż powodem, a może raczej ostatnią kroplą przelewającą czarę, była … przeprowadzka jego biura na nowego budynku. W poprzednim miejscu żeby zapalić wychodzili po prostu na balkon, w nowym wyjście na papierosa zamieniło w parominutowy spacerek. To już zrobiło się dalece mniej zabawne, tym bardziej, że paliło się potem mniej elegancko przed budynkiem. Farkas miał więc dosyć, wziął się i rzucił.

Przypomniałem sobie, jak brat Śliwki rzucił palenie ponieważ po prostu nie było już go na to dalej stać. Pomyślałem sobie, więc jak to jest? Tak po prostu? Nowy plan biura albo niskie zarobki i się rzuca? Nieco zaskakujące, bo pamiętam z dzieciństwa palaczy, którzy “muszą” zapalić, przecież to nie było tak dawno. A może w decyzji Farkasa oraz brata Śliwki odczuwa się już zmianę nastawienia społecznego do palenia?

Parę lat temu byłem w Kosowie. Na jakimś spotkaniu wszyscy wchodząc siadali i kładli przed sobą paczki papierosów oraz zapalniczki. Gdy spotkanie się zaczęło, wszyscy zapalili. Och, jak bardzo to zauważyłem, a przy tym uświadomiłem sobie, że jeszcze parę, może kilkanaście, lat temu, byłoby to całkiem normalne w Polsce czy na Węgrzech. Jak bardzo się zmieniliśmy.

Kobieta Farkasa, obecna przy naszej rozmowie, powiedziała, że w końcu całuje go rano z przyjemnością.

Babaklub to nie jest babski klub, jakby się to mogło zdawać, ale klub dziecięcy ponieważ baba po węgiersku (wymowa bobo) to właśnie dziecko, bobas. Słowo to o wiele jednak częściej jest używane niż bobas w polskim.

Nasz babaklub pochodzi z importu, jest produktem ubocznym roku, który spędziliśmy w Londynie. Chłopak był mały, a w zasadzie całkiem malutki, więc Śliwka siedziała z nim w domu. Pewnego razu dzwonek do drzwi, w drzwiach młoda kobieta pytająca się, kto zrobił schody w naszym domu (potem dowiedzieliśmy się, że byli to pracujący na czarno dwaj ekonomiści z Tirany). Zgadały się ze Śliwką, że też ma małe dziecko, zaprosiła nas ne jego pierwsze urodziny. Poszliśmy a tam cały pokój pełen rodziców oraz pełzających pędraków. Dowiedzieliśmy się, że wszyscy znają się z kursów przedporodowych organizowanych przez lokalny szpital. Urodziny niezłe zrobiły na nas wrażenie, bo oboje przyzwyczajeni byliśmy do sytuacji, w której jak się ma małe dziecko to się siedzi w domu, maksymalnie spotyka się człowiek z rodziną, ta wszystko zniesie.

Kiedy wróciliśmy więc do Budapesztu a Chłopakowi stuknęła jedynka (=skończył rok) postanowiliśmy, że my też urządzimy mu urodzina jak potrzeba. Franka zrobiła zaproszenie (na obrazku autentyczny kawałek naszego mieszkania)

a my zaprosiliśmy w miarę wszystkich ludzi, o których słyszeliśmy, że mają dziecko w wieku Chłopaka. Wszystkim się spodobało i sami potem zaczęli organizować urodziny swoich drobnych. Kiedy nie było urodzin spotykaliśmy się tak po prostu u kogoś w mieszkaniu na tak zwanej csúszce, co po polsku oznacza mniej więcej pełzalnię. Gospodarz zwykle stawiał jakieś jedzenie na stół, zwykle pojawiało się też wino lub pálinka. W życiu nie mieliśmy tak intensywnego życia towarzyskiego, csúszki miejsce miały niekiedy nawet 3-4 razy w tygodniu.

Kiedy matkom pokończyły się urlopy macierzyńskie, następne dzieci porodziły się a starsze poszły do przedszkola, csúszki przestały się odbywać. Ale jesteśmy w kontakcie i czasem się spotykamy tak jak teraz z okazji tego wyjazdu w ostatni weekend. Pojechaliśmy do Alsópáhok, która to wieś leży, z punktu widzenia Budapesztu, za Balatonem. Znajduje się tam hotel Kolping nastawiony na gości z dziećmi. Jest więc plac zabaw, przedszkole (tak!), małe krzesełka koło recepcji a także płytkie baseny, bo Alsópáhok to miejscowość kąpielowa. Teren wielki, na nim budynki od sporych, typowo hotelowych po pseudowiejskie chaty (podobno faktycznie zbudowane z gliny), w których mieszkaliśmy. Głównie siedzieliśmy więc w wodzie (32 stopnie, nie marznie się) a Chłopak nauczył się pływać w skrzydełkach. Wyskoczyliśmy też kupić trochę wina do niedaleko położonej winnicy Öregbaglas, robi nie jakieś zachwycające ale całkiem nadające się do picia wino. Wieczorem nieco pogadaliśmy i popiliśmy. W niedzielę poszliśmy razem – coś z piętnaście osób – na obiad do restauracji pozostawiając za sobą zgliszcza, za które odpowiedzialne są nasze dzieci.

Takie to wszystko nic wielkiego, ale cieszę się z tego, że mamy ten babaklub. Może dlatego, że zawsze najbardziej ceniłem sobie znajomości spoza oczywistego środowiska szkoły czy pracy. Następne spotkanie już wkrótce.

Franka z Dużym zajrzeli spróbować moje indyjskie danie. Rozmawa zeszła na papieża, Duży, z mieszaniną rozbawienia i irytacji, opowiedział jak się dowiedział o jego śmierci. Oglądał właśnie Megasztár (chyba nie trzeba tłumaczyć, tytuł programu nawet po węgiersku sam mówi za siebie) w TV2, kiedy przerwano program by powiedzieć, że papież umarł. Poproszono wszystkich o wstanie i uczczenie go minutą ciszy. Po czym … program kontyuowano. Najpierw Perfect Day Lou Reeda a potem "co na to jury?". Dla tych co śledzą wydarzenia na Węgrzech nie mówię tu o państwowej telewizji, która wiadomość podała z godzinnym opóźnieniem (szef programów informacyjnych już poleciał) i o której wszyscy mówią, ale o jednej z telewizji prywatnych, które wiadomość podały wcześniej, pozostaje pytanie jak.