bal karnawałowy z winiarzami (bez piwa)

W sobotę trafiliśmy na bal karnawałowy w Bodrogkisfalud. To wieś leżąca koło Tokaju, jak najbardziej część tego regionu winnego. Znajoma powiedziała, że będzie bal, tematyczny, o Chłopcach z placu Broni, załatwiła bilety.

Z Tarcalu ruszamy w parę osób po 18-tej. Przyjeżdza po nas samochód zapewniony przez organizatorów. Dziesięć minut później jesteśmy już przed bodrogkisfaludzkim domem kultury. Za wjazd dziesięć tysięcy, jak się okaże, śmiesznie mało jak na to co za to dostaliśmy. Na miejscu nieco znajomych, w dużej sali przy rozstawionych stołach sto osób. Niemal wszyscy przebrani. Wszędzie koszule w kratkę – lub czerwone, nieco krótkich spodenek i kolanówek, sporo szelek, kamizelek. Królują oprychówki.

Stoły zastawione, jest woda w plastiku ale i szklane syfony, butelki z sokiem miejscowej wytwórni Csicsörke, talerze z pogaczami, ciastkami, plasterkami sera. Sztućce na serwetkach sugerują, że na tym się nie skończy.

Bar jest charytatywny, dochód ma być przeznaczony na projekty z miejscowymi dziećmi i młodzieżą (w tym roku będzie to upiększanie kawałka centrum wsi). Napoje więc teoretycznie powinniśmy kupować w barze ale i tak winiarze wnieśli swoje o co chwila ktoś podchodzi oferują swój produkt z butelki zwykle bez etykietki. Częstują także sąsiadów swoich znajomych więc dostaje się i nam.

W barze ani na całym balu w ogóle nie ma piwa. Najmniejszą jednostką wina jest butelka, sprzedaje się je w jednakowej cenie pięciu tysięcy forintów (szampan kosztuje sześć). Obok barman o wyglądzie jakby wyskoczył z filmu Wesa Andersona kręci drinki z dwóch węgierskich ginów (jeden to Opera, drugi produkuje jakiś lokalny wytwórca palinki).

Choć ilość w dużej mierze bezpłatnego alkoholu jest w zasadzie nieograniczona aż do końca nie widzę nikogo pijanego.

Zaczyna się bal! Dwie organizatorki a zarazem aktywistki (Judit Bodó-Bott i Mónika Márkus) prezentują swoją działalność ilustrując to zdjęciami z rzutnika. Zbierając pieniądze i angażując wolontariuszy zbudowały tor dla BMX-ów, plac zabaw dla małych dzieci, robią obozy letnie, w których z roku na roku bierze udział coraz więcej dzieci. Zabrały też grupę dzieci ze wsi do Budapesztu na przedstawienie Chłopców z placu Broni.

Gwiazdami wieczoru są Miklós H. Vecsei, aktor grający Nemecska w tym ogromnie popularnym musicalu (leci w Víg Színház, widziałem i polecam) oraz Zsolt Sütő, winiarz ze Słowacji, który opowiada jak grał główną rolę w przedstawieniu szkolnym na podstawie tej właśnie książki.

Wszyscy dostajemy kawałki kitu (w zasadzie plasteliny), z których mamy wykonać prace przedstawiające poszczególne winnice regionu. Ich mapa wisi w przedsionku, można sobie wybrać taką, której nazwa najbardziej nadaje się do plastycznego wyrażenia. Decydujemy się na Krakkó i z plasteliny robimy małą bazylikę Mariacką ale niestety nie zajmujemy pierwszego miejsca.

Nemecsek wraz z grupą młodzieży śpiewają jeden z przebojów musicalu a potem, wraz i kilkoma przyjaciółmi, w tym i liderem zespołu ludowego Csík, Jánosem Csíkiem, wykonują kilka piosenek, między innymi kultowego zespołu rockowego Kispál és a Borz. Zobaczyć tego jednego z najpopularniejszych wykonawców muzyki ludowej jak je śpiewa to nie byle jakie przeżycie mimo, że Csík ma na swoim koncie niezwykle popularny cover Most múlik pontosan zespołu Quimby.

Po muzyce następuje kolacja. Przygotowała ją miejscowa restauracja Kisfalucska, jedzenie jest pyszne.

Po kolacja zaczyna grać miejscowa kapela weselna i to jest najsłabszym punktem programu. Jest typowo: wokalista i wokalistka, którzy wykonując kolejne węgierskie i międzynarodowe szlagiery zmieniają głos by jak najbardziej upodobnić się do oryginału, dwóch członków zespołu z imponującą nadwagą, zblazowane wyrazy twarzy. Ale i tak podłoga zapełnia, tańce idą na całego.

Po dłuższym secie muzycznym następuje tradycyjna licytacja. W tym roku można wylicytować „dziurę” czyli końcówkę węża winiarskiego. Brzmi to absurdalnie więc wyjaśniam (w trakcie balu też dopiero po ładnych kilku minutach zorientowałem się o co chodzi): na ścianie zbudowano konstrukcję z pięciu węży winiarskich, które utworzyły tory wyścigowe. Wylicytowawszy dziurę można wziąć udział w wyścigu wrzucając tam kulkę jednocześnie z innymi uczestnikami.

Licytacja przebiega żywo, prowadząca Judit zachęca uczestników do podbijania stawki. Jedna z kulek zostaje wylicytowana na nieco ponad sto tysięcy forintów, inne za niewiele mniej. Teraz można, na wzór wyścigów konnych, obstawiać rezultaty.

Po kolejnym secie muzycznym odbywa się wyścig. Biorący w nim udział zwycięzcy licytacji dostają nagrody zaoferowane przez winiarzy: pięcioputonowe aszú, butelkę esencji, giny, itp.  

Nasze towarzystwo pada więc prosimy o samochód do domu. Kiedy wychodzimy zespół zaczyna grać Nélküled.